|
|
|
|
Powiat: Gmina: |
Historia miasta: Złoczew wspomniany był po raz pierwszy w 1496 r. Wiadomo, iż wchodził w skład dóbr unikowskich i należał do parafii w Unikowie. Najprawdopodobniej właścicielem Złoczewa do poł. XV w. był Jan Ruszkowski h. Pobóg, "piszący się z Rokszyc". W poł. XVI w., dziedzicem dóbr złoczewskich był Stanisław Ruszkowski (1529-1597), rotmistrz w wyprawach Stefana Batorego przeciwko Moskwie, miecznik sieradzki i chorąży kaliski (pochowany w klasztorze oo. bernardynów w Kole, gdzie zachował się jego nagrobek). Swój miejski byt Złoczew zawdzięcza jednak jego synowi - Andrzejowi Ruszkowskiemu (1563-1619), miecznikowi kaliskiemu i właścicielowi Nowej Wsi, Barczewa i Ruszkowa. W 1600 r. sprowadził on do Złoczewa bernardynów, wznosząc im kościół zakonny wraz z klasztorem, a w 1601 r. ufundował tu kościół parafialny. Tworząc w ten sposób dla korzystnie położonej na szlaku między Sieradzem a Śląskiem wsi trwałe podstawy rozwoju, wyjednał dla niej przywilej lokacyjny od króla Zygmunta III (wydany 14 grudnia 1605 r. w Krakowie). Sam również przeniósł do Złoczewa swoją siedzibę, budując tam w latach 1614-16 murowany dwór. Miejscowość uzyskała miejskie rozplanowanie z rynkiem (100 x 60m), na którego środku wzniesiono w 1651 r. ratusz. Choć lokacja miasta okazała się trwała, to jego rozwój zatrzymał się na poziomie bardzo lokalnego ośrodka wymiany handlowej. Po Ruszkowskich właścicielami Złoczewa byli Denhoffowie, Załuskowscy, Błeszczyńscy (od 50. lat XVIII w.), i Tarnowscy. Jednym z ostatnich właścicieli tych dóbr był Michał Dobrowolski, który zasłynął z tego, iż mimo że matka jego była Rosjanką, odmówił przed rosyjskim sądem zeznań w tym języku. W mieście zaznaczył się napływ ludności żydowskiej, która w XVIII w. wzniosła tu synagogę. W wyniku II rozbioru Polski Złoczew znalazł się w 1793 r. w granicach Prus. Naczelnik Tadeusz Kościuszko wyznaczył Złoczew na miejsce wybuchu insurekcji w zaborze pruskim. Stąd powstańcy poszli do Sieradza, gdzie doszło do walk z Prusakami na rynku. Od 1815 r. Złoczew znalazł się w granicach Rosji; w r. 1827 liczył sobie 972 mieszkańców. W dniu 10 lutego 1863 r. Makary Drohomirecki (1842-1863), dowódca oddziału powstańczego, odczytał w mieście Manifest Rządu Narodowego i polecił usunąć orły rosyjskie z magistratu, poczty i innych urzędów (15 lutego oddział został rozbity w lasach lipnieńskich k. Pyszkowa, a Drohomirecki zabity). W dniu 22 sierpnia 1863 r. stoczył tu bitwę z Rosjanami oddział gen. Edmunda Taczanowskiego. Jak większość niewielkich ośrodków w Królestwie Kongresowym, Złoczew utracił prawa miejskie w 1870 r. Decyzja ta okazała się niesłuszna, bowiem mimo braku połączenia kolejowego miejscowość przeżywała w następnych dekadach wyraźny rozwój, osiągając w 1897 r. liczbę 2.301, a w 1910 r. aż 3.200 mieszkańców. Nic więc dziwnego, że administracja polska bezzwłocznie przywróciła Złoczewowi prawa miejskie w 1919 r. W roku 1939 miasto osiągnęło rekordową wielkość 5.300 mieszkańców, z czego ok. 40% stanowiła ludność żydowska. Tragicznym dniem w historii Złoczewa był się 4 września 1939 r., kiedy to, już po przejściu linii frontu, żołnierze niemieccy zamordowali tu ok. 200 osób narodowości żydowskiej i polskiej, zaś miasto zostało spalone w 80% w celu sfilmowania "scen wojennych". Jednej z pierwszych zbrodni ludobójstwa w II wojnie światowej dokonali żołnierze wchodzący w skład jednostki SS Leibstandarte "Adolf Hitler" dowodzonej przez SS-Obergruppenfuhrera Dietricha Seepa oraz 17 Dywizji Piechoty dowodzonej przez gen. majora Herberta Locha. W 1940 r. Niemcy utworzyli w Złoczewie getto, w którym zgromadzono ok. 2500 Żydów z miasta i okolic. Do 1942 r. jego mieszkańcy zostali wywiezieni do obozów zagłady i wymordowani. Z wojny Złoczew wyszedł ogromnie zniszczony i wyludniony. Centrum miasta nigdy nie zostało odbudowane, zaś jego ludność nie osiągnęła przedwojennego stanu do dziś. Opis zabytku: Pałac Ruszkowskich z początku XVII w. został przebudowany w XVIII i XIX w. Do korpusu głównego przylegają prostopadle ustawione oficyny boczne. Wokół pałacu znajdują się resztki parku (5,7 ha) z cennymi okazami wiązów. Rośnie tu też kilka dębów szypułkowych, wśród nich dąb mający w obw. 625 cm, także jesion, lipy, kasztanowce i modrzewie europejskie. Zdjęcia współczesne
pałacu: (2006 - 2008r.) Zdjęcia wnętrza pałacu: (2006r.) Pałac w trakcie
remontu: (2004 - 2006r.) Pałac przed remontem: (2004r.) Stan
pałacu po II Wojnie Światowej: Zdjęcia archiwalne: |
 |
|||
|
