|
|
|
|
 |
Miejscowość (od strony Sieradza) łączy się z Burzeninem. W źródłach pisanych notowana w 1406 r. kiedy odnotowano Jacoba de Withowo. W 1827 r. stały tu 22 domy, w których mieszkało 143 mieszkańców. W 1889 r. majątek ten miał obszar 932 mórg, w tym 487 ziemi ornej, 266 lasu, 66 pastwisk i 12 mórg łąk. Posiada bardzo ciekawe zabytki archeologiczne. Na niewielkiej wyniosłości opadającej od str. wsch. ku Warcie była w VI-VIII w. osada wiejska. Badania tej osady przeprowadziła doc. dr J. Kamińska z Łodzi w l. 1964-66. Nad starą odnogą Warty, w odległości ok. 300 m na pn.-wsch., od dworu istnieje kopiec (ok. 50 m na 30 m, o wysokości 4 m) o owalnym kształcie z płytkim wgłębieniem wewnątrz. Prawdopodobnie była to pierwotnie piaszczysta wyspa, otoczona rozlewiskami Warty. Chronologia zabytku nie wykracza poza wiek XIV. Na tym kopcu była prawdopodobnie wieża obronna z niewielką załogą wojskową, strażująca u przeprawy przez Wartę na skrzyżowaniu szlaków handlowych śródlądowych i rzecznych. Gródek ten po pożarze nie został odbudowany a Burzeńscy pobudowali nowy na pd. skraju Burzenina, gdzie w l. 1980-81 odkryto relikty budowli z XVI w. We wsi ocalał dwór, otoczony parkiem, wzniesiony ok. poł. XIX w., zapewne przy wykorzystaniu stojącej na tym miejscu starszej budowli przez Józefa Kobierzyckiego lub Antoniego Kobierzyckiego (1826-1874), spoczywającego na cmentarzu w Burzeninie. W l. 30-tych XX w. Witów znalazł się w rękach NN Biernackiego, a następnie trafił we władanie Antoniego Płockiego. Po wojnie dwór przekształcono na siedzibę Domu Opieki Społecznej i tak jest użytkowany do dzisiaj. Zdjęcia współczesne: |
 |
|||
|
